قانون اساسی زمینشهر مجموعه‌ای است از رویکردها و استراتژی‌هایی که در قالب قوانین، و قواعد و آیین نامه‌های جهانشمول تدوین شده‌اند تا زیست اخلاقی و جهانی و مطلوب برای همۀ انسانها را رقم بزنند. طبیعی است که مقدمۀ اجرای هر قانونی تدوین دقیق آن است. دقیق در این جا به معنای برآورده کردن نیازهای همۀ افراد بشر و تأمین بیشترین مصالح آنان است. مؤلف یک تنه همۀ تلاش خود را کرده است تا با در نظر گرفتن زوایای مختلف نیازهای آدمیان مجموعه قوانین اساسی لازم برای چنین زیست آرمانی را در آرمانشهر بنویسد. این قانون اساسی دارای مقدمه، کلیات (شامل تعریف، اهداف و بنیادهای زمینشهر)، اصول بنیادین ادارۀ شورایی زمینشهر، اصول بنیادین حقوق و آزادیهای شهروندان، اصول ممنوعیتها، اصول مالکیت و حقوق کار، اصول خدمات همگانی و برنامه ریزی، حدود اختیارات قوای سه گانه، وظایف نیروهای نظامی و انتظامی است. این مطالب در هشت فصل تنظیم شده‌اند.
مؤلف با نظر به دستآوردهای بزرگ بشری در طول تاریخ زیست او در زمین، بر این باور است که اگر تحقق چنین قوانینی و چنین رؤیاهایی در آیندۀ زمین کنونی دشوار باشد، چه بسا باید انتظار تحقق آنها را در کره‌ای دیگر داشته باشیم و این فرض را بدون ملاحظۀ صَرفۀ اقتصادی آن جدّی گرفته است. از این منظر، خواننده گاهی با پیشنهادهای آرمانی مؤلف، که گاهی رنگ خیالی و سوسیالیستی به خود می‌گیرد، روبرو می‌شود. به‌علاوه، قاعده و اصل در نگارش متون حقوقی رعایت نهایت ایجاز است ولی این کتاب، به رغم تلاشهای ارزندۀ فکری مؤلف، ساختی طولانی و گاهی رِتوریک دارد و این شاید خواندن کتاب را دشوار کند.
موسی اکرمی، قانون اساسی زمینشهر، تهران، نگاه معاصر، 1395، 250 صفحه.
